Γιώργου Κατρούγκαλου, Φύση και πολιτική δεν ανέχονται το κενό

Η ιστορία, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται και ως τραγωδία και ως φάρσα. Το κομματικό σύστημα καταρρέει σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που είχε καταρρεύσει και ο παλαιοκομματισμός μετά την πτώχευση της χώρας του 1893. Ο Σουρής γράφοντας στο Ρωμιό περιέγραφε πώς αντιμετώπιζε τότε ο λαός τους πολιτικούς:

«(Με) εμπτυσμούς, ραπίσματα, κολάφους,

και μούντζες αναρίθμητες από προγόνων τάφους»

Όπως και τότε, έτσι και σήμερα οι πάνω δεν μπορούν και οι κάτω δεν θέλουν  πια να κυβερνούνται όπως πρώτα. Οι αιτίες της κατάρρευσης είναι κοινές και στις δύο ιστορικές περιόδους: Αφενός δεν είναι πια δυνατή η συντήρηση του συστήματος μέσω του εκμαυλισμού των πελατειακών πολιτικών, ελλείψει πόρων. Από την άλλη μεριά, η «άψογος στάσις» έναντι των διεθνών δανειστών (όπως έχει μείνει στην ιστορία η ενδοτική πολιτική του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Θεοτόκη) είναι προφανές πλέον ότι δεν συνιστά απλώς πράξη υποτέλειας και εθελοδουλείας αλλά και αδιέξοδη πολιτικά και οικονομικά επιλογή.

Το φάρμακο τους είναι χειρότερο από την αρρώστια. Ο βιασμός του κοινωνικού κράτους δεν συνιστά μόνον ασέλγεια επί του Συντάγματος, αλλά οδηγεί αναπόφευκτα στην άτακτη χρεοκοπία της χώρας. Και τούτο γιατί συνεπάγεται, μοιραία, τη συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας και την νέα υπερχρέωση της χώρας, όχι για να βρεθούν πόροι για την ανάπτυξη, αλλά για να πληρωθούν οι δανειστές, με όσα δανεικά μας δίνουν οι ίδιοι και με τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και των υποδομών της χώρας.

Δεν υπάρχει, όμως, τρόπος να κατασκευαστεί συναίνεση πια με τα παλαιά υλικά. Τα φαινόμενα αυθόρμητης αντίδρασης και ανομίας αποτελούν τον επιθανάτιο ρόγχο του κομματικού συστήματος. Ήρθε  η ώρα η οργή να μπορέσει να μετασχηματιστεί σε ρεαλιστική πολιτική εναλλακτική λύση. Ίσως ο χρόνος να μην επαρκεί μέχρι τις εκλογές του Απρίλη ώστε από τα κάτω να διαμορφωθεί η λύση αυτή. Το κενό όμως δεν το ανέχεται ούτε η φύση ούτε η πολιτική.  Όπως και το 1909 με το Κίνημα στο Γουδί, έτσι και σήμερα οι καιροί απαιτούν και ο λαός θα επιβάλει νέο πολιτικό σύστημα και νέο Σύνταγμα.

Όπως έγραφε και ο Μπρεχτ, σε ανάλογες μέρες του ’30, έφτασε η ώρα να πούμε όλοι μαζί στο παλαιοκομματικό κατεστημένο:

«Η ανεργία, πληγή και παιδεμός του τόπου, θα λείψει μοναχά τη μέρα που θα μπείτε εσείς στην ανεργία!»

Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα Εθνος της 18/2/2012.